"Terugkeer van UNOC 3"

De conferentie trok een groot publiek. Politici, ondernemers, wetenschappers en kunstenaars spraken er. De immense La Baleine-ruimte en haar educatieve en waarschuwingspaviljoens vormden een unieke ontmoetingsplek die alle andere wereldwijde evenementen overtrof. In het Cryosphere Pavilion, georganiseerd door de Albedo Foundation for the Cryosphere, verwelkomden we meer dan 50.000 bezoekers en hielden we 107 conferenties met 's werelds toonaangevende experts op het gebied van de polen en gletsjers.

Een ongekend effect in het mobiliseren van gewetens. En toch blijft de essentiële kwestie onopgelost: wie zal de beslissingen handhaven die nodig zijn om het menselijk leven op aarde te beschermen? Onderwijs en goodwill zijn niet langer voldoende: we hebben internationaal bestuur nodig dat verder gaat dan intentieverklaringen. En dat bestaat niet. Tegenwoordig is milieubeheer gefragmenteerd en onderhevig aan nationale kwesties en verkiezingscycli.

Litanie van niet-bindende beloften

Zeker, de klimaatconferenties brengen al dertig jaar alle landen samen. Maar met hun roulerende voorzitterschap en zelden nagekomen vrijwillige toezeggingen, produceren ze slechts een litanie van niet-bindende beloften die onmiddellijk worden ingetrokken. Door het gebrek aan continuïteit en gezag blijven de emissies na elke conferentie stijgen en blijft de planeet opwarmen. De conferentie eindigde in een mislukte mobilisatie en belachelijke toezeggingen, waardoor er nu twijfel ontstaat over het vermogen van het proces om de opwarming van de aarde tegen te gaan.

Drieëntwintig jaar geleden verklaarde Jacques Chirac: "Ons huis brandt en wij kijken de andere kant op." Hij lanceerde belangrijke ideeën, waaronder het beroemde "voorzorgsprincipe voor het milieu". Twintig jaar later brandt het huis nog steeds, en is het "voorzorgsprincipe" van zijn doel afgeweken om elke brutaliteit en inventiviteit om het klimaat te herstellen te beteugelen, terwijl de urgentie het tegenovergestelde zou vereisen. De mensheid heeft nooit vooruitgang geboekt door inactiviteit en achteruitgang: het beschermen van de planeet vereist creativiteit en originaliteit, die de bron zijn van menselijke vooruitgang. Maar zonder een permanent orgaan dat beslissingen oplegt en inventiviteit stimuleert, zal elke stap vooruit altijd precair en soms illusoir blijven.

Antarctica, een sprankje hoop

We moeten dus het idee van internationaal milieubeheer bevorderen om de planeet te redden. Dat is nu, en het is cruciaal. Utopie? Het voorbeeld van Antarctica biedt een sprankje hoop.

Sinds 1959 heeft een verdrag de nationale soevereiniteit vervangen door gezamenlijk beheer. Geen enkel land plant er zijn vlag: Antarctica behoort toe aan wetenschap en vrede. Dankzij internationale samenwerking en consensusbesluiten is de bescherming van het ecosysteem een gedeelde prioriteit.

Een onafhankelijk wereldwijd wetenschappelijk comité, het SCAR (Scientific Committee on Antarctic Research), coördineert onderzoek en aanwezigheid in perfecte harmonie met landen. Weinigen weten welke wetenschapper het comité voorzit, en dat is nooit de vraag. Het resultaat: meer dan zes decennia zonder conflict, industriële vervuiling of territoriale toe-eigening, en een onaangetast continent – ondanks de sterke druk van industriële en toeristische exploitatie. Antarctica, met het SCAR, bewijst dat we "samen kunnen besturen" wanneer landen het mondiale algemeen belang boven hun nationale belangen stellen.

Creëer een wereldwijde ecologische autoriteit

Ik wil geloven dat we een gelijkwaardig model kunnen implementeren door een wereldwijde ecologische autoriteit op te richten ter bescherming van het menselijk leven op aarde. We hebben een "Earth Scar" nodig om toezicht te houden op beslissingen over klimaatbescherming. Wie zal deze golf in gang zetten? Henry Dunant was geen staatshoofd: een eenvoudige, verontwaardigde burger bedacht een nieuwe oplossing en overtuigde de machtigen om die te implementeren. Evenzo is het aan ons, burgers van de wereld, om dit planetaire bestuur voor te stellen en te bouwen. Laten we, in plaats van klokkenluiders tevergeefs te zien protesteren, een structuur bedenken die de positieve energieën die voortkomen uit topconferenties en lokale initiatieven kan omzetten in coherent en bindend wereldwijd beleid.

Terugkerend van UNOC 3 zag ik hoop gloren in de ogen van het publiek, verbaasd en gealarmeerd door de fragiele schoonheid van de oceanen en het ijs. Wat als de oprichting van een wereldwijde ecologische autoriteit hét grote project van de 21e eeuw zou worden, hier en nu, en wat als dit publieke bewustzijn, geboren in Nice, de basis ervan zou vormen?

Laten we de emotionele dynamiek niet laten verslappen. Het huis brandt nog steeds; laten we niet langer ergens anders naar kijken. Het is tijd om actie te ondernemen tegen dit "Earth Scar". Zodat het alarm dat bij UNOC is afgekondigd geen eendagsvlieg is, maar de vonk van een wereldwijde revolutie. Zodat we op een dag kunnen zeggen dat het in Nice en Monaco was dat het bestuur dat de mensheid redde, werd geboren.

De opmerkingen, commentaren en commentaren die in de “Free Tribunes” worden geuit en gepubliceerd, zijn uitsluitend die van hun auteurs.